Κύηση υψηλού κινδύνου ονομάζεται εκείνη, κατά την οποία η έγκυος και το έμβρυο βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο σε σχέση με τις κυήσεις που έχουν φυσιολογική εξέλιξη. Κύριοι παράγοντες , που η παρουσία τους κατά την κύηση την χαρακτηρίζει ως κύηση υψηλού κινδύνου είναι η ηλικία της γυναίκας (<18 και >36 ετών), η υπερπολυτοκία, η πολύδυμη κύηση, σοβαρά παθολογικά (όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η αναιμία ή η χρόνια υπέρταση) και χειρουργικά προβλήματα κατά την κύηση, οι ανωμαλίες και φλεγμονές του ουρογεννητικού συστήματος , ειδικές λοιμώξεις, οι αυτόματες ή τεχνητές εκτρώσεις, οι συγγενείς ανωμαλίες εμβρύων και οι προηγούμενες καισαρικές τομές ή άλλες επεμβάσεις στη μήτρα.

Πολύδυμη ονομάζεται η κύηση κατά την οποία υπάρχουν περισσότερα από ένα έμβρυα μέσα στη μήτρα. Η δίδυμη κύηση μπορεί να δημιουργηθεί από τη γονιμοποίηση ενός ή δύο ωαρίων. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση του ποσοστού των πολύδυμων κυήσεων που οφείλεται κυρίως στην αύξηση της μέσης ηλικίας των μητέρων και στην αυξημένη χρήση των τεχνικών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Ονομάζεται ο τοκετός που συμβαίνει πριν από τη 37η εβδομάδα της κύησης. Ο πρόωρος τοκετός αποτελεί μία από τις πιο σοβαρές μαιευτικές επιπλοκές. Περίπου 1 στους 10 κυήσεις καταλήγει σε πρόωρο τοκετό ενός μικρού βρέφους.

Όταν το έμβρυο βρίσκεται στη μήτρα της εγκύου, περιβάλλεται από ένα υγρό που λέγεται αμνιακό υγρό και βρίσκεται στο εσωτερικό μιας μεμβράνης που είναι κλειστή σαν μπαλόνι. Όταν προκληθεί ρήξη της μεμβράνης από κάποιον παράγοντα, τότε το υγρό ρέει από τον κόλπο της γυναίκας και έχουμε αυτό που λέμε ρήξη των υμένων, ή αλλιώς «σπάσανε τα νερά». Η ρήξη των υμένων ανάλογα με το πότε γίνεται σε σχέση με την ηλικία κύησης, έχει και διαφορετική αντιμετώπιση. Εάν γίνει κατά τη διάρκεια του τοκετού από μόνη της ή τεχνητά από το γιατρό είναι αναμενόμενη. Η ρήξη των υμένων που γίνεται πριν από την 37η εβδομάδα εγκυμοσύνης λέγεται πρόωρη ρήξη υμένων (ΠΡΥ). Η ΠΡΥ μας προβληματίζει γιατί, έπειτα από ένα χρονικό διάστημα, ξεκινά ο τοκετός και το νεογνό θα είναι πρόωρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Άλλος λόγος ο οποίος επιβάλλει και τη γρήγορη μετάβαση στο μαιευτήριο είναι η πρόπτωση του ομφάλιου λώρου, κατά την οποία κινδυνεύει άμεσα το έμβρυο.

Μία φυσιολογική εγκυμοσύνη μπορεί να διαρκέσει έως και 42 εβδομάδες. Ο ορισμός παράταση της κύησης χρησιμοποιείται όταν η κύηση έχει μεγαλύτερη διάρκεια από 42 εβδομάδες ή 294 ημέρες από την πρώτη ημέρα της τελευταίας εμμηνορρυσίας, σε μία γυναίκα με κανονικό κύκλο 28 ημερών. Παρόλο που αναφέρεται συχνότητα της παράτασης της κύησης μέχρι 12 %, στην πράξη θα τη συναντήσει σε πολύ μικρότερο ποσοστό και σε αυτό συνεισφέρει η ανησυχία του γιατρού αλλά και της εγκύου.

Στην πρόωρη αποκόλληση, ο πλακούντας αποκολλάται από τη μήτρα πριν τον τοκετό του εμβρύου. Η αποκόλληση αναμένεται να γίνει φυσιολογικά ύστερα από την πλήρη έξοδο (γέννηση) του εμβρύου.

Προδρομικός ονομάζεται ο πλακούντας που προσφύεται ‘‘προδρομικά’’, δηλαδή σε κατώτερο τμήμα της μήτρας. Μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά ή να καλύπτει το έσω τραχηλικό στόμιο, με αποτέλεσμα ο φυσιολογικός τοκετός να καθίσταται δύσκολος ή τις περισσότερες φορές αδύνατος.

Ως αυτόματη έκτρωση (αποβολή) μπορεί να οριστεί η διακοπή της κύησης που έγινε πριν από την 20η εβδομάδα της κύησης. Η κλινική ταξινόμηση είναι η εξής:

Η αναιμία είναι ένα συνηθισμένο πρόβλημα σε ολόκληρο τον κόσμο και μια από τις συχνότερες επιπλοκές που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη. Εξαιτίας των φυσιολογικών αλλαγών που παρατηρούνται κατά την εγκυμοσύνη, η αναιμία είναι ακόμη πιο συχνή από ότι σε μη έγκυες γυναίκες. Είναι συνδεδεμένη με την κακή διατροφή και την έλλειψη –αντίστοιχης φαρμακευτικής αγωγής. Η αναιμία στη διάρκεια της κύησης είναι συνήθως σιδηροπενική (λόγω έλλειψης σιδήρου) ή μεγαλοβλαστική (λόγω έλλειψης φυλλικού οξέος ή βιταμίνης Β12).

Ως υπερέμεση της κύησης χαρακτηρίζονται οι επίμονοι έμετοι στη διάρκεια της κύησης αν προκαλούν απώλεια βάρους και διαταραχές υγρών (αφυδάτωση). Η αιτιολογία παραμένει άγνωστη. Χωρίς αμφιβολία ψυχολογικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτή την κατάσταση.